Jestem lesbijką - Mieszkam na wsi ! Wasze historie czII

"Jednak nie bałam się nigdy złapać za rękę moją partnerkę i dumnie prowadzić ją przez te obelgi i krzywe spojrzenia"

Dzisiaj kolej na kobiece historie. Wiemy, że na nie czekacie więc bez zbędnych słów, oddajemy Głos w Wasze ręce.

Coming out i reakcje

"Najpierw przyznałam się przed znajomym, a już to było trudne. Bałam się im powiedzieć, mimo, że byłam pewna, że moje przyjaciółki są najlepsze to jednak w pewien sposób bałam się, że mnie obśmieją. Bałam się odrzucenia. W sumie teraz patrząc z perspektywy czasu cały ten stres był beznadziejny. Tak się martwiłam, że nie zauważyłam jak moja przyjaciółka przyznaje się do bycia bi. Kiedy byłam pokrzepiona tym, ze mnie nie odrzuciły tak samo jak moja bi koleżanka, nie wstydziłyśmy się o tym mówić (...)" Małgosia

"Jak powiedziałam mamie to "ludzie" byli właściwie jej jedyną obawą, że będą mówić, że dziadkowie się dowiedzą, że będę miała nieprzyjemności. Najtrudniejsze było dla mnie powiedzenie przyjaciółce, bo wiedziałam, że ma bardzo homofobiczne poglądy. Przyjęła to szokiem, było kilka dni ciszy między nami, ale dałam jej czas, żeby się z tym tematem oswoiła, a teraz ... obraca się w branżowych środowiskach i przejęła większość moich znajomych (...)" Julka

"Wie tylko mama i brat. Powiedziałam znajomej, która była "przyjaciółką", ale ta wyśmiała mnie słowami "Myślałam, że żartujesz!". (...)" Klaudia

"Mojej rodzinie było ciężko to zrozumieć (do dziś mają nadzieję, że może jednak mi się to odwidzi), jednak mam od rodziców wsparcie, wiedzieli ile przeszłam przez kobiety, a były dość destrukcyjne, mimo, że to ze mną były w związku dużo też wniosły w życie moich rodziców. Wspierali mnie kiedy byłam w szpitalach, czy kiedy byłam po zapaściach emocjonalnych i psychicznych. Teraz chcą tylko tego, żebym była szczęśliwa (...)." Natalia

Polska wieś - jak to wygląda ?

"Jak to na wieś przyszło szybko się rozniosło, nauczyciele traktowali mnie normalnie, nie było żadnych głupich spojrzeń. Sprawa zmieniła się dopiero kiedy z chorobowego wróciła moja wychowawczyni. Bardzo jej nie lubię, tak jak i ona mnie, ale nigdy nic na nią nie gadałam, ona niestety postąpiła inaczej. Otwarcie wyśmiewała moją orientacje. Na początku bardzo mnie to przygnębiło, chciałam się pociąć. Przyjaciółki namówiły mnie na wizytę u pedagoga szkolnego i to mnie bardzo podniosło na duchu. Pani dużo mówiła, że moja wychowawczyni nie powinna tak mówić, że nie mam się wstydzić tego kim jestem. Po rozmowie z nią poszłam do wychowawczyni, ona mnie wyśmiała. Potem z Panią porozmawiała Pani pedagog i było lepiej. W końcu temat się znudził i było ok (...)" Małgosia

"Mieszkam w niedużym mieście typu "każdy zna każdego". Generalnie nie miałam nigdy jakiegoś szczególnego coming outu bo nigdy się nie ukrywałam. (...) Grupę znajomych miałam tam dość dużą więc przez długi czas zastanawiałam się czy mówić i jak mówić. W końcu zrobił to za mnie kolega na ognisku (...). Oczywiście zebrała się garstka osób w klasie, która patrzyła na to krzywo, ale starałam się nie zwracać na to uwagi. Na ulicy zdarzyły mi się dwie niefajne sytuacje. Raz dwóch dresów rzuciło jakiś komentarz jak szłam z dziewczyną za rękę, to zatrzymałam się, żeby z nimi pogadać i dostałyśmy zaproszenie na kebaba. Kiedyś jakiś przechodzący chłopak rzucił jakieś wyzwiska, ale nie zwróciłyśmy uwagi (...)" Julka

"W mojej, małej mieścinie nie jestem ujawniona (...). Na co dzień spotykam się z komentarzami osób z klasy, które twierdzą, że lesbijki to zło i wgl. Najbliższa koleżanka prawie codziennie obgaduje przy mnie ujawnioną dziewczynę z młodszej klasy. Nie chciałabym przez ostatnie miesiące tutaj słuchać zgryźliwych komentarzy na swój temat, a wiem, że takie by były." Klaudia

"Miasto z którego pochodzę jest totalnie nietolerancyjne, wystarczy tylko trochę inaczej wyglądać, a raczej lekko odstawać od normy i już jest się wytykanym przez ludzi, a wieści szybko się roznoszą i trafiają do rodziny. Jednak nie bałam się nigdy złapać za rękę moją partnerkę i dumnie prowadzić ją przez te obelgi i krzywe spojrzenia. Z czasem stało się to tak naturalne, że nie przywiązywałyśmy do tego wagi(...)" Natalia

Jak było dalej ?

"Swoją orientację nauczyłam się lubić, bo widzę ile ona we mnie zmieniła. I to na lepsze." Małgosia

"Generalnie życie w małym mieście kompletnie nie przeszkadzało mi w byciu sobą (...)." Julka

"Teraz wiem, że pójście z drugą połówką na studniówkę byłoby błędem i dobrze, że zabrałam przyjaciela. Geja de facto. Nie jestem gotowa na ujawnienie (...). Zaraz matura, a potem przeprowadzka do większego miasta, bo sytuacja mnie dusi." Klaudia

"Rodzice. Zdarza się, że przez impulsy wypominają mi wylane łzy, czy chwile gdy wyrywali sobie włosy z głowy, z nerwów i z tego, czy jeszcze kiedykolwiek mnie zobaczą, w kożdym razie wiem, że już zrozumieli, że to nie choroba, tylko to, że po prostu każdy ma prawo kochać kogo chce i do kogo coś czuje, newet jeśli jest to osoba o tej samej płci. Najważniejsze jest szczęście jego dziecka, bez skreślania go w tym chorym społeczeństwie i znieczulicy." Natalia



Z tego miejsca serdecznie dziękujemy naszym wspaniałym bohaterkom Małgosi, Julce, Klaudii i Natalii za to, że chciały podzielić się z nami swoimi historiami. Życzymy Wam Dziewczyny dużo miłości i dumy z bycia sobą. W społeczeństwie pełnym stereotypowych uprzedzeń nie jest łatwo odstawać od przyjętej przez większość normy, jednak jak widać można, a nawet trzeba. To my i nasza walka o możliwość bycia sobą toruje drogę następnym. Nie bójmy się negatywnej opinii innych. Mamy prawo żyć tak jak czujemy, a nasza miłość jest równie wartościowa i mocna jak każdej innej osoby.

Jeżeli ktoś z Was chciałby podzielić się swoimi historiami i doświadczeniami z życia na wsi i w małych miasteczkach to zachęcamy do kontaktu z Panią Martą Szarejko, dziennikarką, która będzie pisała książkę na ten temat i szuka bohaterów. Tutaj mejl: marta_szarejko@tlen.pl